Review: ദൈവത്തിന്റെ വികൃതികള്‍ | Daivathinte Vikruthikal

ദൈവത്തിന്റെ വികൃതികള്‍ | Daivathinte Vikruthikal by M. Mukundan
My rating: 5 of 5 stars



View all my reviews




Choosing the third seat on the row adjacent to the side road, overlooking the beach, I opened the book currently in my reading list. It was Mukundan’s book, ദൈവത്തിന്റെ വികൃതികള്‍ (God’s mischief). Like his masterpiece മയ്യഴിപ്പുഴയുടെ തീരങ്ങളിൽ Mayyazhippuzhayude Theerangalil (On the Banks of the river mayyazhi) the man has a keen ability to get into the nitty gritty (निजी ) lives of the people of his land. In other words, the story of mayyazhi is the story of her people. And in this novel, Mayyazhi’s own writer explores his favorite muse in further detail.

A sequel to the previous mentioned books, in many ways Mukundan’s work is not centered on a few characters, rather, it is the retelling of the collective memory of the land through the ages, through revolution, through socio-economic change. He also has that whole ‘existence is suffering’ vibe coming from many of the POV characters. Which is a trait he shares with other greats from the same time, like M.T. & O.Vijayan.

The world he writes about is dynamic. In it, the lives of some get better with time. Others sink deeper into the quagmire of misery, and give up the fight altogether. Despite all this, the land and time marches on, even as new custodians take over the reigns. In many ways, Mayyazhi shares similarities with Gabriel Garcia Marquez’s Macondo, only real.

A running theme in his books is the effect of colonialism in the test tube land of Mayyazhi; before, during, after. When the foreigners left, in response to the independence movement, many of the local populace were sad to see them go. For them, the white man represented prosperity and remembrance of good times.

When the British were colonizing India, there was a subset of the local populace who were cronies to these overlord and made their livelihoods out of serving the white man. Government officials, Foot men, enforcers, personal staff, all of whom benefited by their association with the caucasian masters, Who were not hesitant to worship the land that their master’s walked upon. They felt a sense of superiority by being next the ruling elite, a change to rub this superiority on their inferior countrymen. There were many who idolized the colonizers as royalty and dreamt of going to their lands and becoming a white man themselves.

Once Mayyazhi gained independence, these people found the foundations of their existence crumbling, and their masters leading a mass exodus back to their lands. In the changing times, their former professions and status became obsolete, and they had no choice but to either adapt to the new tides, or cling to the old ways, finding themselves turn decrepit in the flow of time.


The writing

M.Mukundan has made his literary career out of his love and passion for the history and people of Mayyazhi. Reflecting that desire, his words are exhaustive and romantic when it comes to describing the moods and places. As we ruffle through the pages, we are taken on the journey, though its mud caked paths, waterlogged fields, salt frothing seas, desolate and decrepit monuments to colonialism, the deep foliage which houses the last vestiges of the land’s gods and their superstitions. One of the saddest aspects of the book is how, towards the end, the magical Mayyazhi filled with myths had been turned into the mundane concrete jungle you could find in every corner.


The Characters

A good portion of the land’s populace makes an appearance in the novel, even if only in cursory capacities. We learn of the old barbers, herbalists, magicians and bamboo umbrella repairers who have found their craft and lives to be obsolete in the changing modern times. We are a silent spectator to how, their households fall further into decrepitude, and many lay forgotten in old age, yearning the release that only death can provide.

Others see the change in the world as an opportunity. Emigrating to foreign lands for better employment and bringing back untold amounts of riches, they inspire further generations who see leaving the land as a surefire way to economic prosperity.

Two of the main focus characters in the menagerie are the traditional medicine man Kumaran Vaishyar & his best friend and local magician Alphonse Achan who is constantly intoxicated on Cannabis.

While many among the populace either fall to ruin or grow to prosperity, the two friends and their families share a slow grinding descent into poverty, through bouts of suffering and sadness meted out through a very long life. Through their eyes we see the change in Mayyazhi, from the times of colonization to the hope brought by independence and the opportunity which Emigration provided to the people.

Their families never got to bear the benefits of any of this. By the end of the story both of them have died, miserable in old age, and their families have been torn asunder, losing their identities and legacies.

It is hard to see their suffering, because essentially both are good people, with all too human shortcomings. Kumaran is someone who is empathetic to a fault, bruning away his life for his children and never turning away anyone who comes for his help. And for which he doesn’t expect anything in return. This earned him a number of well wishers in rich places, but he ended his life with both his sons lost.

Alphonse achan, once prided himself to be a Sorcerer magician and a God like being to Mayyazhi in his Cannabis induces highs. But in time he would see his family suffer in poverty, his children abandon him, his last daughter and wife having to solicit themselves to keep the fires of their home burning.

But true to nature, even through all this time and Mayyazhi marches on. A new generation springs up, born in a free state, unknowing of the sufferings of their forefathers, unknowingly following their footsteps. In many ways this is a story of remembrance of the fond past through colored lenses.

Themes

1. Social Commentary: Much of Mukundan’s work centering around Mayyazhi alludes to the social, political and economic circumstances of the time and this novel is no exception. While the events were much more dynamic and immediate in his Magnum opus, ‘On the banks of River Mayyazhi’, here much of the narrative creeps along slower, through the progression of time. We see the lives of our characters eroded grain by grain, like how the waves carver out a boulder. By the end of it all, you can feel the collective memory of a century of lives weighing down on you, making it hard to breathe.

2. Ungrateful Children: The tale of ‘God’s Mischiefs’ shows us repeated instances of children who make their own choices, often leading to disaster, and with it shatter the hopes and dreams of their parents. Kumaran Vaishyar led his widowed life to see his children become successful adults. But fate had other plans. The younger twin Shashi make Alphonse’s daughter Elsie pregnant. Terrified of his action he ran away from home, and after wandering for several years returned as a chronic alcoholic with damaged body, mind and soul.

His oldest Shivan, abandoned his studies to be a doctor, which his father had paid for with debts and mortgage, and left for his aspirations of being a revolutionary. He ended up killing a man and spending his days in prison.

Alphonse achan’s children were no exception. His eldest Michael showed no love or empathy for his family, running off to France to live his own life without even a word to them. He returns home sporadically, words laden with promises, but little else to show for it. For God’s sake, he had his sister Elsie marry his ‘friend’ Douglas, who then left her after using her for a few months. No further word came from him for the rest of their lives.

Elsie herself was mostly a victim of circumstances. Towards the end of the novel she had to etch out an existence as the local prostitute.

On the other side of the coin there are also children who uplifted their families. The foreign expats such as Phalgunan, Dhanapalan, Madhavan emigrated to better shores and built their family up to be wealthy and secure. Again, there is this theme of how fortune favors different people in different ways.


3. The passage to time: This story is a continuation of the book “on the banks of river Mayyazhi”. It showcases the continuity and repetition of time in people. There are many characters in both books who share the same traits and habits, and whose lives take the same trajectory. This was intentional. Much like the N number of Aurelianos & Arcadios in "One Hundred Years of Solitude", the previous generation paves the way to the blueprints of the future.

Times change, people change, names of rulers change, but some things remain the same. I was walking down the old temple lanes which housed deceased old shops in the local market place. I came across one small box in the wall shop of an old man who sold traditional herbs and medicinal materials. He has been a mainstay for the street ever since I was a wee kinder. Now, I wonder if I see some shadow of Kumaran Vaisyar in him.

Just a few minutes up-lane, there is an old home, closed for years now, which was lived in by the local magician and his aged mother. The man was familiar to us for having been a mainstay attraction in our school’s cultural festivals. His lean, long gaunt appearance, in addition to the stereotypical magician’s beard which he kept, gave him the same airs of Alphonse achan who turned sand to candies. Different time, different place, same people.


4. Circumstances can shape one’s life: In Mayyazhi several individuals from impoverished circumstances took risks and pains to find better employment and raise their families to a better tomorrow. They took on the challenge that fate had presented to them and came out on top.

Others like Kumaran & Alphonse achan, accepted what all happened to them as fate, and succumbed to it. We were too passive in the face of adversity. Theirs is the legacy of the forgotten.

In conclusion read the novel if you want to experience the tidal wave of generations and live the lives of an entire community. And to come out of it exhausted, but having gained a better human perspective. This book & its earlier story is a must read for anyone who wants to acquaint themselves with Malayalam literature and the unique Keralite society at the advent of independence.

------------

എനിക്ക് ശ്രദ്ധാര്‍ഹമായി മനസ്സിൽ വന്ന കഥാപാത്രങ്ങൾ

കുമാരൻ വൈശ്യർ: മയ്യഴി നാട്ടിൽ ആയുര്‍വേദ മരുന്ന് കൊണ്ട് ചികിത്സ ചെയ്യുന്ന വൈശ്യർ, ആ സിദ്ധി അച്ഛനപ്പൂപ്പന്മാരുടെ കാലം മുതൽ ചെയ്തു വരികയാണ്. പ്രസവം കഴിഞ്ഞു വൈശ്യരുടെ ഭാര്യ വിമല മരിച്ചു. ഇത് അയാൾക്കു വൈദ്യത്തിലുള്ള വിശ്വാസം നശിപ്പിച്ചു. വീണ്ടും കല്യാണം കഴിക്കാതെ ഭാര്യയുടെ ഓർമയിൽ മക്കൾക്കു വേണ്ടി ആയാൽ ജീവിച്ചു വന്നു. വെള്ളക്കാർ പോയി കഴിഞ്ഞു സ്വതന്ത്ര മയ്യഴിയിൽ ഇംഗ്ലീഷ് മരുന്ന് വന്നതോടെ അയാളുടെ അടുക്കൽ വരുന്നവരുടെ എണ്ണം കുറഞ്ഞു. പോകെ പോകെ വീടിന്റെ കാര്യം കഷ്ടമായി കൊണ്ടിരുന്നു. നിത്യ ചിലവിനും, ശിവന്റെ മെഡിസിന്‍ പഠിത്തത്തിനും, പിന്നെ ഉദാരമതിയായി നാട്ടുകാരെ സഹായിച്ചതിനും കൂട്ട് ആകെയുള്ള കുളിച്ചു സ്ഥലവും വീടും വിട്ടു തുലഞ്ഞു. പക്ഷെ മക്കളാണെങ്കിലോ ഒരു വകയും നന്നാവാൻ കൂട്ടാക്കിയുള്ള. ഒരുത്തൻ ഒരു കൊച്ചിനെ വയറ്റിലാക്കിയിട്ടു നാട് വിട്ടു; തിരിച്ചു വന്നതോ മുഴുകുടിയനായിട്ടു. ശിവൻ ഡോക്ടർ പഠിത്തം നിർത്തി വിപ്ലവത്തിന്റെ വഴിയേ ഇറങ്ങി, അത് കാരണം തന്റെ അച്ഛന് എത്ര ദുഃഖം ഉണ്ടാകുന്നു എന്ന് അറിഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെ. അവസാനം ആറുപുരയിലെ കടുങ്ങനെ കൊന്നു ജയിലിൽ കിടക്കുന്നു. എല്ലാ പ്രതീക്ഷയും അറ്റ വൈശ്യർ അവസാന കാലം ജീവച്ഛവമായി മരിച്ചു.

മാമ്പി : മാമ്പിയുടെ കാര്യം വളരെ കഷ്ടമാണ്. വൈശ്യരുടെ വീട്ടിൽ മന്ദിയമ്മയെ സഹായിക്കാൻ ഏർപ്പാടാക്കിയ മുക്കുവത്തി പെണ്ണ് കാലം കഴിയേ ആ വീടിന്റെ ഒരു അംഗമായി. സ്വന്തമായി ഒരു കല്യാണമോ കുടുംബമോ ഉണ്ടാക്കാൻ ശ്രമിക്കാതെ ആ വീട്ടുകാർക്ക് വേണ്ടി ജീവിതം ഉഴിഞ്ഞു വെച്ച്. പക്ഷെ അത് കൊണ്ട് പ്രയോജനം ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല. വീട് നശിച്ചു, മൂത്തവർ കാലം ചെയ്തു. അടുത്ത തലമുറയിലെ ആണ്കുട്ടികളാകട്ടെ ഒരാൾ ജയിലിൽ, മറ്റെയാൾ ജോലിയും കുടുംബവും ഇല്ലാതെ റാത് കുടിച്ചു നടക്കുന്നു. പൂപ്പൽ പിടിച്ച, ദ്രവിച്ചു വരുന്ന ആ പഴയ വീട്ടിൽ, ചെറുപ്പത്തിലേ പ്രായമായ മാമ്പി ശരീരവും മനസും തളർന്നു, മരണത്തിനു വേണ്ടി കാത്തു കാത്തിരിക്കുന്നു. അവർക്കു ഇതിനേക്കാട്ടും ഭേദം ഒരു ജീവിതം അർഹമായിരുന്നു

അൽഫോൻസച്ചൻ: മയ്യഴിയുടെ മായാജാലക്കാരൻ; വെള്ളക്കാർ നാട് വിട്ടപ്പോൾ, അവരുടെ ഒപ്പം പോകാതെ അൽഫോൻസ് മയ്യഴിയിൽ തുടർന്നു. ഒരു കാലത്തു വെളുത്ത പ്രമാണിയുടെ വീടുകളിലും ഉത്സവ പറമ്പുകളിലും ജാലവിദ്യ കാണിച്ചു അയാൾ കൊറേ പണം ഉണ്ടാക്കിയിരുന്നു. ഇനിയുള്ള കാലം കഴിയാൻ അത് മതി എന്നയാൾ കരുതി. തുടക്കത്തിൽ നല്ല രീതിയിൽ ജീവിച്ചെങ്കിലും കാലം പോകെ അയാൾക്കു ജോലിയൊന്നും ഇല്ലാതായി. കൈയിലുള്ള പണം തീർന്നു. മയ്യഴിയിലെ മറ്റു ചട്ടക്കാരെ പോലെ അയാളുടെ കുടുംബവും ശോഷിച്ചു ദ്രവിച്ച ഒരു ജീവിതം കൈകൊണ്ടു. പണ്ട് മുതൽക്കു പുള്ളി കഞ്ചാവിന്റെ അടിമയായിരുന്നു. ദാരിദ്രം വന്നപ്പോൾ, ആ യാഥാർത്യത്തിന്നു ഓടാനായി അയാൾ ഏതു നേരവും അതിന്റെ ലഹരിയിൽ ആസന്നനായി മയ്യഴിയുടെ മുകളിൽ പറന്നു നടന്നു. കുമാരൻ വൈശ്യരും അദ്ദേഹവും ഉറ്റ സുഹൃത്തുക്കൾ ആയിരുന്നു. അവരുടെ കുട്ടികൾ ഒരുമിച്ചാണ് വളർന്നതും. അത് പക്ഷെ രണ്ടു കൂട്ടർക്കും ദുഃഖത്തിൽ അവസാനിച്ചു. അവസാന കാലത്തു വീടിനോടു ഒരു മമതയും ഇല്ലാത്ത ഒരു മകനും, രണ്ടു പ്രാവശ്യം വയറ്റിലായി ഭർത്താവു വിട്ടു പോയ മകളെയും, പണത്തിനു വേണ്ടി വേശ്യാവൃത്തി ചെയ്യേണ്ടി വന്ന ഭാര്യയെയും കണ്ടിട്ടാണ് ആയാൽ കണ്ണടച്ചത്

കടുങ്ങൻ : മയ്യഴിയിലെ തിയ്യമാരുടെ മാടമ്പി പോലെ കുടി കൊണ്ടിരുന്ന കടുങ്ങൻ ആ നാടിൻറെ പ്രാചീനമായ സംസ്കാരത്തിന്റെ കാര്യസ്ഥാനായിരുന്നു. കാലം മാറിയതോടെ തന്റെ പ്രൗഢിത്തവും ജനങ്ങളുടെ മേലെ ഉള്ള മേല്കോയ്മയും നഷ്ടപ്പെടുന്നത് അയാൾ വ്യസനത്തോടെ കണ്ടു. അയാളുടെ കുടുംബവും മൂർത്തിയായ ആദിതിയ്യനും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം ജന്മാന്തരങ്ങൾക്കപ്പുറത്താണ്. മരണം വേറെ ആദി തീയന്റെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളുടെയും ചുമതല ആയാളുടേതായിരുന്നു. അത് കൊണ്ട് തന്നെയാകാം പഴം തലമുറയുടെ പ്രതിനിധിയായ അയാളെ, പുതിയ കമ്മ്യൂണിസ വിപ്ലവ മതത്തിന്റെ അണിയായ ശിവൻ വെട്ടിയിട്ടത്.